پراکنده‌جات

1- ممکن است در پارک چيتگر پس از کمي دوچرخه سواري به يک دو راهي برسيد که بگويند: "خانم‌ها اين‌ور، آقايون اون ور". در اين‌گونه موارد چانه زدن فايده‌ي خاصي ندارد حتي اگر بيست نفر باشيد. اگر بگوييد که چرا از اول نگفتند، ممکن است بگويند: "اونا همه چيز رو که نبايد بگن" يا اين‌که: "هر کي ناراحته برگرده دوچرخه رو پس بده ". در ضمن از پس داده شدن وجه دریافتی  اطلاعی در دست نیست. اگر تصمیم گرفتید که به جای پس دادن دوچرخه، خارج از پیست دوچرخه سواری کنید باز هم ممکن است با پلیس رو به رو شوید. یک راه حل غیرمتمدنانه برای این مشکل، طی کردن بر عکس پیست است! (این را تنها برای اطلاع گفتم وگر نه پلیس چیتگر محترمانه‌ترین رفتاری که از یک پلیس انتظار می‌رود را انجام می‌دهد.)

2- اگر در اثر کمبود مراکز تفریحی تصمیم گرفتید که به چیتگر بروید،‌ حتما از یک جایی دوچرخه پیدا کنید و همراه خود ببرید. کم بودن باد لاستیک، عدم امکان کنترل دوچرخه، متناسب نبودن دوچرخه و قد و وزن شما، نداشتن ترمز، امکان کتلت شدن و کتلت کردن، هیچ کدام مهم نیست. نکته‌ی مهم این است که تا سه روز نمی‌توانید به سادگی بنشینید. همچنین برای دو یا سه روز خوابیدن به پشت را فراموش خواهید کرد. (با این‌که از درست بودن این جمله از نظر دستوری مطمئن نیستم ولی: "این توصیه را اکیدا جدی بگیرید! حتی شما دوست عزیز")

3- به پدر و مادرهایی که نمی‌خواهند فرزندشان را به پستانک عادت بدهند، خیلی دل‌سوزانه توصیه کنید که این کار را نکنند. حداقل به خاطر خودشان.

4- هر چه سن بالاتر می‌‌رود «شروع کردن» سخت‌تر می‌شود. اگر در حال حاضر این مطلب را باور ندارید خیلی هم مهم نیست. چند سال بعد خودتان باور می‌کنید. تا می‌توانید شروع کنید. (با تشکر از حمید خان)