دو چیز بر باد دهنده‌ی زندگی است
ماندن به وقت رفتن
ماندن به وقت کندن

خودش، خیالش

الف واو
و از نشانه‌هایش
نیم‌فاصله بود
نه می‌رسید
نه رها می‌کرد

- باد می‌آید. بادبان‌ها را بلند کنید. لنگر را بکشید.
- دل‌مان را چه‌کار کنیم ناخدا؟
- گل بگیرید.

پ‌ن: از میرزا