خلاصه‌ی داستان این است که دکتر سروش در مصاحبه‌ای می‌گوید که کلمات قرآن از خود پیامبر است. یک عده‌ هم به این صحبت‌ها جواب داده‌اند. محمد تعداد خوبی از این مطالب را یک جا جمع کرده است.

یکی از این آدم‌هایی که به سروش جواب داده‌اند مجید مجیدی است. موضوع برای من، حداقل، از آن موضوع‌هایی است که نمی‌توانم نظری بدهم و تنها کارم خواندن حرف‌هایی دیگران است. (فکر می‌کنم صلاحیت اظهار نظر خودش یک بحث مفصل است) خب آقای مجیدی به نظرشان رسیده که می‌توانند جواب این حرف‌ها را بدهند و داده‌اند.

شخصا حرف‌های این هنرمند جهانی(دوست داری یک ! بگذار) را که شنیدم متأسفم شدم و متعجب. تعجبم اصلا به خاطر شأن سروش و مجیدی نیست. تأسفم برای خودمان است. برای تهمت و دروغ. برای هنرمندمان. برای انتظاری که از یک هنرمند جهانی می‌توان داشت، و نسبت این انتظار با این حرف‌ها. برای نوع صحبت. برای این‌که این‌قدر راحت دهان‌مان را باز می‌کنیم و چشم‌مان را می‌بندیم و فحش می‌دهیم. که فلانی قلمش منحرف است! که فلانی جسارت را به این حد رسانده که فلان و بهمان. که فلانی کافر است. برای خندیدن توی صورت کسی که دست‌مان را می‌بوسد! دوست دارم امیدوار باشم که از مجیدی بعید بوده باشد.

ما چرا این‌قدر خوش‌بختیم؟

پ‌ن1: عکس از خبرگزاری مهر
پ‌ن: شطحیات یک ذهن نیمه رستگار