جاروکش زورگو

می‌دانم که او نمی‌فهمد این چیزها را. برایش چه اهمیتی دارد که طرف روز آخری است که توی ایران است و آمده است با دوستانش خداحافظی کند. آمده است برای آخرین بار جایی را که چهار سال در آن زندگی کرده است ببیند. به کسی که سوار موتور می‌شود تا خودش را برساند در ِ بالا که فلانی را راه ندهید توی دانشگاه، چون من لج کرده‌ام، چون من با این سن‌ام هنوز بچه‌ام، چه می‌شود گفت؟ حتی اگر مثلا حمید برگردد و بهشان بگوید که: "اگر به یک نفر جارو هم بدهید، اگر بتواند با همان جاروکشی‌اش هم زور می‌گوید." یا حسام داد بزند سرشان که شما کاره‌ای نیستید که با دانشجوها این‌طور حرف می‌زنید. 

این‌جا نیامده‌ام غر بزنم که این دانشگاه شریف که همه‌ی آبرویش را از همین دانشجوها دارد، این قدر حرمت‌شان را نگه نمی‌دارد که پنج روز بعد از فارغ التحصیلی راهشان بدهد توی دانشگاه. فقط خواستم بگویم که ترسیدم. از تو و خودم ترسیدم، آن وقت که بتوانی و بتوانم و زور بگوییم. من ترسیدم از آن روزی که شکمم بزرگ‌تر از اینی بشود که حالا هست و سرم بی‌مو بشود و ریش و سبیل‌هایم سفید بشود. آن وقت هنوز بچه باشم. آن وقت جارویم را بکوبم توی سر تو. تو جارویت را بکوبی توی سر من.

پ‌ن: واضح است دیگر که کسی قصد توهین به شغلی را ندارد؟