بعدش را می‌دانم

توی غذاخوری پایین دانشگاه بودیم. حرف پسری بود که همیشه آن‌جا است. خیلی کوچک‌تر از آن است که کار کند. گفتند که تو هر وقت این بچه را می‌دیدی ناراحت می‌شدی که بچه‌ها نباید کار کنند. می‌دانم که ناراحتی‌ ِ‌ من و تو دردی از کسی دوا نمی‌کند.

روی میزم یک تقویم است. از این‌ها که هر ماه را روی یک برگه نوشته‌اند و ته‌ِ هر ماه باید صفحه‌ی آن ماه را بالا بیاوری و بیندازی پشت‌ِ تقویم. وقتی برگردم، باید یک صفحه‌ی دیگر را ورق بزنم. از سال دیگر می‌خواهم صفحه‌های سه ماهِ تابستان را بکنم و جایش یک صفحه بگذارم که رویش فقط یک هفته باشد. یعنی اندازه‌ی طول ِ واقعی ِ تابستان، تازه اگر بخواهم کارهای نکرده را حساب کنم. به حساب ِ کارهای کرده، یک هفته هم نمی‌شود. مثل همه‌ی تابستان‌های دیگر.

سال 82 بود و جایش هم همین رشت. گفتند بیا، گفتم کار دارم. نمی‌آیم. پشیمان شدم.

یک جایی می‌رسد که آدم می‌گوید بی‌خیال. آن‌جا که کار روی سر ِ آدم ریخته است و آن دورها چیز خوبی دیده نمی‌شود. مثلا می‌نشیند چیز می‌نویسد. می‌نشیند فیلم می‌بیند. می‌رود بیرون. می‌رود سفر، حتی نصفه و نیمه. حالا خودش هم می‌داند که بعدا پشیمان می‌شود. ولی دوست دارد بگوید بی‌خیالی‌های من زین پس مگر کاری کند...