:?

این smiley ها دارند 25 ساله می‌شوند. یک آقایی توی دانشگاه Carnegie Mellon ربع قرن پیش پیشنهاد داده است که از این‌ها استفاده شود. خیلی وقت‌ها این ایده‌های ساده می‌توانند کلی دنیا را عوض کنند. حالا شاید دنیا را هم عوض نکنند، حداقل باعث می‌شوند کار آدم راحت بشود. مثلا اگر یک چیز چرتی نوشتی و بعدش دیدی که گند زدی می‌شود یک "دو نقطه دی" ناقابل بگذاری تهش که یعنی شوخی کردم. حالا اگر این ابزار را نداشتی باید کلی زحمت می‌کشیدی. یا وقتی که می‌خواهی تلخی‌ات را بگیری، کلی از این شکلک‌ها می‌گذاری که بگویی من حالم خوب است، هر چقدر هم که کلمه‌ها چیز دیگری بگویند. یک وقت‌هایی هم کمک می‌کند که حال واقعی‌ات را بگویی، هر چند که همیشه به نظر یک شکلکی کم است، ولی از هیچ که بهتر است.

چیزی که 25 ساله بشود معمولا راحت خرج می‌شود. احتمالا آن موقع‌ها که این شکلک‌ها در آمده بود، ملت وقتی که می‌خواستند آن‌ها را روی صفحه‌شان بگذارند، فکر می‌کردند که این شکلی که دارم این‌جا می‌گذارم درست هست یا نه. یعنی مهم بوده که چه شکلی روی صفحه بیاید. شکلک‌ها قیمت داشته‌اند. راحت خرج نمی‌شدند. مثل الان نبوده که smiley بشود لقلقه‌ی زبان. حالا زبان هم نه، لقلقه‌ی دست بهتر است. آن موقع‌ها حتما شکلک‌ها روح داشته‌اند. مثل حالا نبوده که روح همه چیز را بگیرند و یک شکلک نشانت بدهند. حتی فکر می‌کنم آن موقع‌ها اسمش هم شکلک نبوده...

پ‌ن: "دلا دیشب چه می‌کردی..." بشنوید از پریسا.