اگر

اگر آن تست رياضي را که به طور عادي توي دو دقيقه هم حلش نمي‌کردم، توي بيست ثانيه حل نکرده بودم، الان نه دانشگاهم اين بود، نه رشته‌ام، نه خودم، نه آدم‌هايي که مي‌شناسم. نه تو اين‌جا را مي‌خواندي.

اگر آن روز آن موتورسوار از آن‌جا رد نمی‌شد یا مادرت چند ثانیه دیرتر می‌رسید، دیگر مادرت با آن موتورسوار تصادف نمی‌کرد. تو هم مجبور نمی‌شدی روزها با من بیایی دانشگاه و من هم احتمالا هیچ وقتی با تو دوست نمی‌شدم.

اگر آن روز بی‌خود تا ساعت هفت شب توی دانشگاه نمی‌ماندم، آن‌هایی که می‌خواستند راجع به شورای صنفی صحبت کنند را نمی‌دیدم و هیچ وقت بهترین دوست‌های زندگی‌ام هشتادی‌ها نمی‌شدند.
اگر ...