مهم نیست

اکثر اتفاق‌های زندگی آن‌قدرها هم مهم نیستند. فقط بعضی وقت‌ها آدم را یاد یک چیزهایی می‌اندازد. مثلا ممکن است یاد صبح‌های جمعه بیفتی که ساعت 7 از خانه می‌زدی بیرون و توی میدان شهرک یک ماشین هم پیدا نمی شد و مجبور می‌شدی یک ساعت منتظر بمانی و تا مغز استخوانت از سرما یخ می‌زد. بعد مثلا ممکن است یاد یک کمی قبل‌ترش بیفتی،‌ یک سال و نیم پیش، که هم باید تمرین تحویل می‌دادی هم امتحان می‌دادی، هم برای تافل می‌خواندی، هم کارهای خروج از کشور را انجام می‌دادی هم توی سایت‌های مزخرف این دانشگاه‌ها بالا و پایین می‌کردی که یک آدم به درد‌بخور پیدا کنی. بعد باید می رفتی ناز این استادها را بکشی که برای یک امضا صد بار بالا و پایینت کنند. چند روز در هفته باید می‌رفتی سر کار. هر شب هم باید تا چهار و پنج صبح بیدار می‌ماندی که مثلا paper به موقع حاضر شود. از همه بدتر باید روزی دو بار زر زر‌های فلانی را تحمل می‌کردی. آخرش هم... 

بعضی خستگی‌ها با هیچ خوابی از بین نمی‌رود. با هیچ ول‌گردی و خوش‌گذرانی و علافی هم رفع و رجوع نمی‌شود. با هیچ حرفی هم... اکثر اتفاق‌های زندگی آن‌قدرها هم مهم نیستند. یعنی بهتر است نباشند.