می گفتند اردیبهشت شیراز چیز دیگری است. یک بهار نارنج هایی دارد که اگر بپیچد، می شود از پشت چشم های بسته هم دید. گفتم به جای این بی کاری بروم آن جا. هیچ همراهی پیدا نشد که برویم. یعنی شد، ولی نمی شد. بعضی وقت ها باید یک کمی راه را کج کرد. باید شانس بیاوری که یک میزبان خوب گیر بیاید. موقع رفتن دوستی یک دعایی کرد. می گفت تهران مثل یک زندان بزرگ می ماند. می بینی که برگشتم، دعایش نگرفت. آن دو تا عکس بالا هم توی دانشگاه بوعلی است. فقط از ساختمان ها باید پنج دقیقه راه بروی. خیلی خوب بود، فقط بهار نارنجش کم بود..