یک روز سر کلاس معلممان پرسید که می توانیم یک چیزی بگوییم که امکان ندارد تا صد سال دیگر اتفاق بیفتد؟ یادم می آید که سر آن کلاس کسی چیز به درد بخوری نگفت. دیروز یاد این سؤال افتادم. از یکی دو نفری پرسیدم. ماکان گفت که رسیدن به آخر کهکشان. سلمان هم گفت تا آن موقع هم آدم نمی تواند موقع خندیدن سوت بزند. ( البته کپی رایت این جمله برای مجتبی است) هر چند که این جواب ها کاملا بدون فکر و شاید هم شوخی بودند و شاید الان بتوانند جواب خیلی بهتری بدهند. آن موقع بیشتر از این که به فکر جواب این سؤال باشم به این فکر می کردم که چرا بعد از 16 سال حتی به این موضوع فکر هم نکرده ام. آن معلم می گفت مشکل ما تخیل است.

خیلی وقت ها شده که سعی کرده ام چیزی در ذهنم بسازم. همیشه بدی کار این بوده است که نتوانسته ام یک موجود abstract واقعی بسازم. هر چیزی که ساخته ام همیشه یک کس یا چیز در دنیای واقعی آمده است جلوی چشمم و موجود ساختۀ من رنگ آن چیز را گرفته است. هیچ وقت نشده که این خیال، پر و بال بگیرند و بروند یک جایی که دست آدم ها به آن نرسیده باشد. این خیال هیچ وقت چیزی نساخته که شبیه چیزهایی که قبلا دیده نباشد. این خیال تا حالا چیزی را خودش نساخته. این خیال حد اکثر کارش مونتاژ موجوداتی بوده که تا حالا دیده است. نمی دانم شما چه طور می سازید. مثلا نمی دانم که وقتی بهار داشته این موجود را می ساخته همه اش را خودش ساخته یا این که هر تکه اش را از جایی آورده است.(دقیقا موقع خلق را می گویم، طی زمان که معلوم است بالاخره موجودات شبیه تر می شوند به محیط) یا مثلا می خواهم بدانم که شما تا حالا اصلا به چیزهایی مثل آن سؤال اول فکر کرده اید. چیز abstract واقعی ساخته اید؟ یک جواب برای سؤال معلم می دانید؟ تخیل همان چیزی است که سال ها از نداشتنش ناراحت بوده ام..

آن معلم سر همان کلاس در مورد ما گفت: A Nation Without Imagination